Perfectionisme is een overlevingsmechanisme om ergens voor weg te rennen wat we moeilijk vinden. Voor iets wat we niet accepteren van onszelf. Of iets wat we niet willen zijn of voelen. Die kant van onszelf noemen we ook wel onze schaduwkant.
Wat is je schaduwkant?
Je schaduwkant is het deel van jezelf wat je probeert te verbergen, waar je je voor schaamt, wat je afwijst van jezelf en dat wat je onderdrukt. Het kan vanalles zijn emoties, trauma’s karaktereigenschappen, herinneringen, geheimen, dromen, verlangens, angsten en impulsen
Het is niet zo dat een schaduwkant per slecht is. Ik geloof dat er zonder donker geen licht kan zijn.
En ook kan je schaduwkant je ook veel moois brengen. Tenminste als je het kan aankijken. Want als je er voor wegloopt, dan zal het alleen maar harder terug komen. Net zoals een ballon die je onder water probeert te drukken, die komt alleen maar harder terug. Bovendien komt het enorm veel energie.
Het blijven wegrennen van je schaduwkant werkt juist het perfectionisme in de hand. Want als je wegrent voor je schaduwkant, of je blijft het afwijzen, dan wijs je ook een deel van jezelf af.
En ik geloof dat perfectionisme voortkomt uit de angst om niet goed genoeg te zijn. En door het deels afwijzen van jezelf zal je je niet beter over jezelf voelen.
Bovendien als je nog geen schaduwwerk hebt gedaan kan je in een patroon van projectie komen. Dingen die je in jezelf niet wil aankijken zie je dan bij anderen des te meer weerspiegeld. En omdat je dat deel van jezelf afwijst kan je ook als je dit bij anderen ziet gaan afwijzen en bekritiseren.
Daarom zegt een afwijzing van een ander soms ook heel veel over jezelf.
Wat werkt dan wel?
Juist het tegenovergestelde doen! “als je doet wat je hebt gedaan dan krijg je wat je kreeg”. Dus in plaats van je schaduwkant verbergen, afwijzen en onderdrukken deze kant van jezelf er laten zijn in compassie.
Want ik geloof dat er in jouw schaduwkant ook vaak mooie dingen verborgen liggen. Een voorbeeld van mijn schaduwkant is onzekerheid. Ik heb dit jarenlang afgewezen en weggedrukt. Terwijl ik er nu pas door schaduwwerk te doen achter kom dat de onzekerheid van niet-weten en en twijfelen ook een enorme kracht is. Tenminste als je deze onzekerheid kan erkennen en er niet van wegblijft. Want de momenten van onzekerheid, twijfel, fouten, afwijzingen en mislukkingen zijn vaak ook de momenten van de meeste groei.
Als je in harmonie bent met je schaduwkant dan ervaar je heelheid en goed genoeg zijn.
Dan heb je niks anders nodig. Dan hoef je niet perfect te zijn.
Dan ben je compleet zoals je bent. En dat is heel bevrijdend.
En als jij dit deel van jezelf accepteert kan je ook ditzelfde in anderen accepteren.
Hoe ik dat doe?
Als ik bijvoorbeeld een heftige emotie ervaar probeer ik die bewust te voelen in mijn lichaam en daarbij aanwezig te zijn. Ik probeer het niet weg te drukken maar in alle zachtheid te omarmen en het er te laten zijn. Het hoeft dan ook niet direct weg ofzo. Het mag er gewoon zijn.
En in zo’n moment voel ik dan wel die heftige emotie, wat niet altijd fijn is. Maar als ik dit doe voel ik ook een bepaalde heelheid. Ik voel verbinding met mezelf. Want die heftige emotie is er nu eenmaal. En die omarmen is mezelf omarmen. En ik weet inmiddels dat ik het aankan.
